انواع بنیر.

پنیر پارمسان نوعی پنیر طبيعي سفت است که آن را پخته اند، اما فشرده‌اش نکرده‌اند. نام اصلی این پنیر Parmigiano-Reggiano می‌باشد که پس از بوجود

آمدن نواحی پارما (Parma) و رجیوامیلیا (Reggio Emilia) در ایتالیا، پنیری به این نام ایجاد شد. به پنیرهایی که شبیه به پنیر این نواحی باشند، ولی

در سایر نقاط تهیه شوند، پنیر پارمسان اطلاق می‌شود.

این نوع پنیر را از شیر تازه گاو که بلافاصله پس از دوشیدن، جمع آوری شده و همچنین مقداری از چربی موجود در آن را گرفته‌اند، تهیه می‌کنند.

برای تهیه‌ی این پنیر به روش سنتی، خوراک گاوها فقط باید علف و یونجه باشد. برای تهیه مایه پنیر، تنها اجازه دارند که آب پنیر طبیعی را با مایه پنیر تهیه شده از گوساله مخلوط

نمایند. پنیری که به این روش تهیه شود، تا دو سال قابل نگهداری است. تا زمانی می‌توانید از این نوع پنیر نگهداری کنید که به اصطلاح رسیده‌ تر باشد.

این پنیر جزو کالاهای تجاری محسوب می‌شود. در کشور ایتالیا ضوابط خاصی برای تهیه پنیر پارمسان وجود دارد. اگر این ضوابط رعایت نشود، پنیر تولید شده را به عنوان غذا به خوک‌ها می‌دهند.

موارد استفاده از این پنیر زیاد است. می توان رنده شده آن را روی انواع پاستا ریخت، یا تکه‌های بزرگ از این پنیر را همراه با سرکه میل نمود. همچنین در تهیه انواع سس‌ها از جمله سس آلفردو و سس پستو از این پنیر استفاده می‌شود.

پنیر خامه ای نوعی پنیر طبيعي نرم سفید است که طعم ملایمی دارد. تفاوتی که این پنیر با پنیر‌های دیگر دارد این است که پنیر خامه‌ای را نمی‌گذارند بماند تا به اصطلاح رسیده شود؛ بلکه آن را تازه مصرف می‌کنند. این نوع پنیر را در تهیه برخی دسرها از جمله کیک پنیری به کار می‌برند.

پنیر خامه ای اولین بار در سال 1872 در ایالات متحده آمریکا تهیه شد؛ یک لبنیاتی، پنیری عرضه نمود که در تهیه آن به جز شیر کامل (شیری که چربی آن را اصلاً نگرفته اند)، از خامه هم استفاده مي‌شد. سپس در سال 1880، یک تولید کننده پنیر اهل نیو‌یورک، این پنیر را داخل فویل، بسته بندی و عرضه کرد. او نام این پنیر را پنیرفیلادلفیا گذاشت. از آنجا که در تهیه این نوع پنیر از شیر کامل به علاوه خامه استفاده می‌کنند، میزان چربی این نوع پنیر بالا می‌باشد.

پنیر پیتزا نوع خاصی از پنیر پروسس است که در اثر حرارت، روی غذای مورد نظر به خصوص پیتزا، آب می‌شود.  معمولاً روی انواع پیتزا از این پنیر می‌ریزند تا اجزای تشکیل دهنده پیتزا را به هم بچسباند و از ریخته شدن آن در هنگام خوردن جلوگیری نماید. بعضی‌ها این پنیر را با پنیر موزارلا اشتباه می‌گیرند.

پنیر پیتزا به گونه ای تهیه شده که خواص پنیر را دارا باشد؛ اما در عین حال خواص و فرآیندهایی که باید در تهیه پنیر موزارلا طی شود را ندارد.

 پنیر محلی طعم ملایمی دارد. آب آن کاملاً گرفته شده، اما فشرده اش نکرده‌اند و هنوز مقداری آب پنیر در آن وجود دارد. در تهیه این نوع پنیر، معمولاً پس از عمل ترش کردن شیر، ماده جامد تشکیل شده را می‌شویند تا پ هاش آن را کاهش دهند و به اصطلاح، پنیری با طعم شیرین تهیه نمایند. این پنیر رنگی ندارد و هیچ روشی به منظور نگهداری طولانی مدت از آن به کار نمی‌برند.

پنیر چدار نوعی پنیر زرد رنگ است که اولین بار در کشور انگلستان، در شهر چدار واقع در سامرست (Somerset) تهیه شد. پنیرهای چدار، امروزه در ایرلند، کانادا، آمریکا، زلاند نو و استرالیا هم تهیه می‌شوند. کیفیت این پنیر بسته به مناطق مختلفی که در آنجا تهیه می‌شود، بسیار با هم تفاوت دارد.

چدار همواره معروف‌ترین پنیر در انگلستان محسوب می‌شد. در تهیه‌ی این نوع پنیر، تکه‌های جامد موجود درشیر ترش شده را به قطعات کوچک تر برش می‌دهند تا آب پنیر موجود در

آنها خارج شده و پنیرها روی هم انباشته شوند.

پنیرهای چداری که امروزه تولید می‌شوند، با پنیرهای چدار قدیمی بسیار تفاوت دارند. اگر قرار باشد که پنیر چدار را به روش سنتی تهیه کنند، باید از ضوابط خاصی پیروی نمایند؛ از

جمله: از مواد اولیه محلی استفاده شود و درست کردن پنیر در چهار شهر تعیین شده واقع در جنوب شرق انگلستان صورت گیرد.

برای بهتر کردن رنگ این پنیر از رنگ‌های گیاهی استفاده می‌شود. رنگ این پنیر را از آناتو که عصاره‌ی نوعی گیاه گرمسیری است می‌گیرند و این ماده، رنگ نارنجی مانندی را به پنیر چدار می‌دهد. رنگ خاص این نوع پنیر باعث می‌شود که اگر در جایی نام پنیر را هم رویش ننوشته باشند، افراد صرفاً با دیدن رنگ پنیر، نوع آن را تشخیص دهند. در کشور آمریکا، به برخی انواع پنیر چدار، رنگی اضافه نمی‌کنند و تحت نام پنیر چدار سفید یا پنیر ورمونت به فروش می‌رسانند. ایالت ویسکانزین در آمریکا، بیشترین میزان تولید پنیر چدار را در ایالات متحده آمریکا بر عهده دارد.

پنیر چدار با نگهداری طولانی مدت از آن به اصطلاح رسیده‌تر می‌شود. هرچه این نوع پنیر را بیشتر بگذارند بماند، طعم و مزه بهتری پیدا می‌کند.

پنیر موزارلا، نوعی پنیر تازه ایتالیایی است که از شیر گاومیش آبی (یا در خارج از ایتالیا از شیرگاو) تهیه می‌شود. نوعی از آن که از شیر گاو تهیه می‌شود، در انواع پیتزا‌ها یا به همراه گوجه فرنگی حلقه شده و ریحان، مصرف می‌شود. همچنین گاهی به تنهایی هم این پنیر را می‌خورند.

پنیر موزارلا در انواع تازه، دودی و نوعی که آبش را تا حدی گرفته‌اند عرضه می‌شود. جهت حفظ حالت طبیعی پنیر (البته تنها چند روز) این پنیر را در آب پنیرخودش نگهداری می‌کنند.

نام این پنیر از گویش‌های جنوب ایتالیا گرفته شده است. اصل واژه موزا به معنای بریدن است. اما از آنجا که در هیچ کدام از مراحل تهیه این نوع پنیر، چیزی را نمی‌برند، احتمالاً ریشه آن به معانی دیگری بر می‌گردد. فقط می توان گفت که این دسته پنیرها، پوشش خارجی سفتی ندارند.

قبلاً گفته می‌شد که اولین بار این پنیرها در عبادتگاه‌های قرن دوازدهم تولید مي‌شدند و راهب‌های عبادتگاه‌ها به زیارت کنندگان از این پنیر می‌دادند. آن پنیرهای خانگی را از شیر گاومیش و تحت نام پنیر نیکوتا تهیه می‌کردند که احتمالاً پنیر موزارلای امروزی یکی از فرآورده های این پنیر نیکوتا می‌باشد. در کتاب های آشپزی، نام پنیر موزارلا برای اولین بار در قرن 16 آمده است.

برای تهیه این پنیر، باید شیر ترش شده را با آب پنیر گرم مخلوط نمود، سپس مواد را با دست ورز می‌دهند تا بافت ترد و لطیفی حاصل شود. در ایتالیا، بوجود آمدن حالت لاستیکی در پنیر کافی نیست و پنیر باید نرم‌تر باشد. معمولاً این پنیر را به شکل توپی یا گیس بافته در می‌آورند.